Metalowy, emaliowany bidet z pokrywą na składanym stojaku

Eksponat ten datowany jest na lata 20. XX w. i tym okresie uchodził za przedmiot luksusowy, gdyż jeśli chodzi o higienę to jeszcze na początku XX wieku dbano przede wszystkim o to, co wystawało spod kołnierzyków i koronek, to jest o twarz, ręce i nogi. Łazienki, takie jakie my dziś znamy były zbytecznym luksusem, nawet w bardzo bogatych domach. Najczęściej spotykało się kąciki toaletowe urządzane w sypialniach. Tam zazwyczaj na szafce z marmurowym blatem znajdowała się misa oraz dzban z wodą. Tendencja ta powoli uległa zmianie w pierwszych latach XX wieku, kiedy lekarze zaczynają głośno mówić o dobroczynnym wpływie mycia się, (nie tylko raz w tygodniu). W dwudziestoleciu międzywojennym upowszechniają się meble metalowe, reklamowane jako te, w których łatwiej utrzymać czystość i higienę niż w tradycyjnych meblach drewnianych.

Przykładem takich mebli metalowych w naszym Muzeum jest kołyska metalowa, szafka – umywalnia metalowa z warszawskiej firmy Konrad Jarnuszkiewicz i S-ka oraz wspomniany już bidet. Bidet był meblem, który pojawił się we Francji w XVIII w., a w prostszej formie przywędrował także do Polski. Słowo bidet pochodzi z języka francuskiego i początkowo nazywano tak rasę koni występujących w Bretanii. Od pozycji w jakiej się korzysta z bidetu wywodzi się więc jego nazwa. Początkowo był to sprzęt meblowy, często z tapicerowaną przykrywą, który nie używany mógł pełnić funkcję krzesła. W siedzisku znajdowała się ceramiczna misa, często bogato dekorowana, która pełniła funkcję naczynia do mycia stref intymnych. Mebel ten stanowił wyposażenie sypialni. W początkach XX wieku, kiedy zaczęto promować dbanie o higienę, uproszczono jego formę. Sam kształt misy nie uległ zmianie, jednakże zaczęto je wykonywać z emaliowanego metalu i nie umieszczano w meblowej obudowie, a na stalowym, składanym stojaku. Znacznie obniżyło to koszt zakupu bidetu, przez co stał się dostępny dla przeciętnego nabywcy.