NOC MUZEÓW 2023 - kopia zapasowa | Muzeum Miasta Zgierza

START JUŻ ZA:

Dni

Godziny

Minuty

Sekundy

KONCERT TUBIS & BOLEWSKI

Bolewski & Tubis to wyjątkowy i oryginalny w skali kraju duet, Radosław Bolewski – wokal, perkusja oraz Maciej Tubis – fortepian i syntezator basowy. Ich muzyka określana jest jako wysmakowany balans między jazzem a muzyką pop w odważnej improwizowanej odsłonie. Bilety na ten wyjątkowy koncert już na Was czekają!

SPACER HISTORYCZNY

Nocny spacer z pochodniami po ulicach nowego miasta. Przewodnikiem będzie znany zgierski historyk — Maciej Rubacha, który opowie nam zarówno o historii naszego miasta, jak i konkretnych budynkach na trasie spaceru, takich jak remiza dawnej straży ogniowej czy pałac Poselta. Taka okazja zdarza się raz w roku, więc nie możecie jej przegapić! Zapraszamy!

PONADTO:

JUŻ WKRÓTCE!

MUZEUM MIASTA ZGIERZA ZAPRASZA!

CO W TYM ROKU?

Wernisaż wystawy
Andrzeja Nawrota

Wystawa jubileuszowa z okazji 85 urodzin zgierskiego Artysty, na której autor zaprezentuje swoją twórczość głównie z ostatnich kilku lat. Będą to prace abstrakcyjne jak i realistyczne pejzaże akwarelą.

Nocne zwiedzanie Muzeum

Jedyna w roku okazja na spędzenie “Nocy w Muzeum”! Udostępnione zostaną wszystkie wystawy stałe i czasowe:

Warsztaty tkackie

Odwiedziliście już nasz nowy warsztat tkacki? Jeśli nie, to Noc Muzeów jest idealną okazją żeby to nadrobić! Będziecie mogli spróbować swoich sił przy krośnie i kołowrotku, a także poznacie tajniki pracy tkacza z XIX wiecznego Zgierza.

PONADTO!

Stary Młyn

Zrewitalizowana konstrukcja starego młyna motorowego. Ceglany budynek powstał niedługo po I wojnie światowej i funkcjonował aż do lat 90. XX wieku. To tu mieszkańcy zaopatrywali się w mąkę na chleb lub też przychodzili zmielić ziarno. Obecnie znajduje się tu siedziba Miejskiego Ośrodka Kultury. Wewnątrz budynku znaleźć można m.in.: specjalistyczne pracownie, galerię sztuki, przestrzeń gastronomiczną oraz wielofunkcyjnę salę widowiskową.

Stary Młyn

zrewitalizowana konstrukcja starego młyna motorowego. Ceglany budynek powstał niedługo po I wojnie światowej i funkcjonował aż do lat 90. XX wieku. To tu mieszkańcy zaopatrywali się w mąkę na chleb lub też przychodzili zmielić ziarno. Obecnie znajduje się tu siedziba Miejskiego Ośrodka Kultury. Wewnątrz budynku znaleźć można m.in.: specjalistyczne pracownie, galerię sztuki, przestrzeń gastronomiczna oraz wielofunkcyjna sala widowiskowa.

Miasto Tkaczy Park Kulturowy

Kompleks powstały w 2003 roku celem ochrony unikatowego w skali Europy układu urbanistycznego Zgierza z lat 20. XIX wieku. Na terenie Parku zachowało się około 30 domów tkaczy, które w trzeciej dekadzie XIX stulecia wybudowane zostały dla przybyłych do miasta sukienników. W Parku Kulturowym Miasto Tkaczy można zapoznać się z techniką produkcji sukna i przeniesieść się w czasie do XIX wiecznego salonu domu rękodzielniczego w stylu Biedermeier postrzygacza sukna Mikołaja Hermansa. W drugiej części zaprezentowano proces rewitalizacji Parku Kulturowego Miasto Tkaczy. Odwiedzający mogą się zapoznać: z zasadami translokacji drewnianych domów tkaczy, sposobem kształtowania krajobrazu kulturowego dawnej osady tkackiej, wpływem odnowy krajobrazu na rozwój gospodarczy i społeczny rewitalizowanej dzielnicy.

Centrum Konserwacji Drewna

Dom powstał w 1865 roku dla mistrza stolarskiego Juliusza Berendta, według projektu budowniczego powiatu łęczyckiego — Jana Karola Mertschinga. Budynek odpowiada ogólnemu schematowi domów tkaczy z I połowy XIX w. Na tle domów drewnianych wcześniejszego okresu wyróżnia go umieszczenie sieni przelotowej poza osią symetrii, dekoracje snycerskie w stylu neorokokowym oraz nietypowe połączenia narożników ścian zewnętrznych. Budynek poddano rewitalizacji w latach 2009 – 2010. Pierwszym właścicielem placu przy dawnej ulicy Szczęśliwej 107 był sukiennik Jan Jensch. W 1826 roku złożył on deklarację na budowę domu, jednakże z bliżej nieznanych powodów budynek nie powstał. W 1865 roku deklarację na budowę złożył Gottlieb Hentchel. Odstąpił on jednak to prawo Juliuszowi Berendtowi. W trakcie procesu rewitalizacji, ze względu na bardzo zły stan techniczny, budynek został całkowicie rozebrany, a następnie złożony na nowo. Przy rekonstrukcji odwzorowano elementy zniszczone, zachowując jednocześnie partie materiału, których stan techniczny był zadowalający. Jedynym elementem budynku, który poddano konserwacji bez rozbierania był komin.

Centrum Konserwacji Drewna

Dom powstał w 1865 roku dla mistrza stolarskiego Juliusza Berendta, według projektu budowniczego powiatu łęczyckiego – Jana Karola Mertschinga. Budynek odpowiada ogólnemu schematowi domów tkaczy z I połowy XIX w. Na tle domów drewnianych wcześniejszego okresu wyróżnia go umieszczenie sieni przelotowej poza osią symetrii, dekoracje snycerskie w stylu neorokokowym oraz nietypowe połączenia narożników ścian zewnętrznych. Budynek poddano rewitalizacji w latach 2009 – 2010. Pierwszym właścicielem placu przy dawnej ulicy Szczęśliwej 107 był sukiennik Jan Jensch. W 1826 roku złożył on deklarację na budowę domu, jednakże z bliżej nieznanych powodów budynek nie powstał. W 1865 roku deklarację na budowę złożył Gottlieb Hentchel. Odstąpił on jednak to prawo Juliuszowi Berendtowi. W trakcie procesu rewitalizacji, ze względu na bardzo zły stan techniczny, budynek został całkowicie rozebrany, a następnie złożony na nowo. Przy rekonstrukcji odwzorowano elementy zniszczone zachowując jednocześnie partie materiału, których stan techniczny był zadowalający. Jedynym elementem budynku, który poddano konserwacji bez rozbierania był komin.

Miejsko-Powiatowa Biblioteka Publiczna

Jeden z najpiękniejszych budynków ze złotej ery Zgierza. Klasycystyczna forma przywodzi na myśl polski dwór szlachecki kojarzący się z sielskością wsi. Symetryczny plan budynku o osiowym układzie podkreślają dwie kolumny ujmujące facjatkę. Budynek przeszedł gruntowny remont i obecnie cieszy oczy pełnią blasku. Historia Zgierskiej Książnicy sięga 1913 roku, kiedy Towarzystwo Szerzenia Wiedzy powołało do istnienia Bibliotekę Miejską. Na patrona wybrano Bolesława Prusa, który zmarł w 1912 roku. Do obecnej siedziby Biblioteka przeniosła się dopiero w 1972 roku.

Urząd Miasta Zgierza

W latach 1824 – 1827, w części rynku przylegającej do kościoła, wybudowano ratusz o formie typowej dla siedzib władz miejskich projektowanych przez Hilarego Szpilowskiego w województwie mazowieckim. W 1827 roku na wieży ratusza umieszczono zegar wykonany w Warszawie przez Gaspara Kruczkowskiego. Do budynku od strony zachodniej przylegały jatki piekarniczo-rzeźnicze. W 1846 r. rozpoczęto budowę nowego, piętrowego ratusza. Jedenastoosiowy budynek wybudowano za 11 311,82 rubli. Ratusz zamykał oś urbanistyczną ówczesnego Zgierza — ulicę Długą. Budynek ten dotrwał bez większych zmian do roku 1939. W czasie okupacji hitlerowskiej obiekt został pozbawiony historycznej, reprezentacyjnej formy. Dobudowano wówczas dwa skrzydła oraz zmieniono kształt dachów. Dobudowano też balkon pod zegarem i podtrzymujące go filary. Trzy dni po wejściu Armii Czerwonej ratusz spłonął, najprawdopodobniej wskutek podpalenia. Odbudowano go w 1948 roku, a w latach 60. XX w. dokonano kolejnej przebudowy. Nadaną wówczas formę architektoniczną ratusz ma do dziś.

Urząd Miasta Zgierz

W latach 1824 – 1827, w części rynku przylegającej do kościoła, wybudowano ratusz o formie typowej dla siedzib władz miejskich projektowanych przez Hilarego Szpilowskiego w województwie mazowieckim. W 1827 roku na wieży ratusza umieszczono zegar wykonany w Warszawie przez Gaspara Kruczkowskiego. Do budynku od strony zachodniej przylegały jatki piekarniczo-rzeźnicze. W 1846 r. rozpoczęto budowę nowego, piętrowego ratusza. Jedenastoosiowy budynek wybudowano za 11 311,82 rubli. Ratusz zamykał oś urbanistyczną ówczesnego Zgierza – ulicę Długą. Budynek ten dotrwał bez większych zmian do roku 1939. W czasie okupacji hitlerowskiej obiekt został pozbawiony historycznej, reprezentacyjnej formy. Dobudowano wówczas dwa skrzydła oraz zmieniono kształt dachów. Dobudowano też balkon pod zegarem i podtrzymujące go filary. Trzy dni po wejściu Armii Czerwonej ratusz spłonął, najprawdopodobniej wskutek podpalenia. Odbudowano go w 1948 roku, a w latach 60-tych XX w. dokonano kolejnej przebudowy. Nadaną wówczas formę architektoniczną ratusz ma do dziś.

Miejski Zakład Kąpielowy

Budowę Łaźni Miejskiej rozpoczęto 15 maja 1927 roku, a ukończono 1 lutego 1929 roku. Miasto zaciągnęło kredyt, przeznaczony na inwestycje komunalne w amerykańskim Towarzystwie Bankowym „Ulen” i pod jego nadzorem wybudowało obiekt. Budynek zaprojektowali architekci Władysław Horodecki oraz Feliks Michalski. Jak na owe czasy był to obiekt na wskroś nowoczesny i wielofunkcyjny. W budynku mieściła się druga w Polsce kryta pływalnia, która działa do dziś. Znajdowało się tu 16 wanien, łaźnia parowa — rosyjska, łaźnia sucha — rzymska, gabinety do masażu, 11 kabin natryskowych, sala natryskowa dla dzieci, urządzenia do kąpieli słonecznych oraz pralnia.

Park Miejski im. Tadeusza Kościuszka

Ogród Publiczny Spacerowy w Zgierzu powstał w 1826 roku. Prace regulacyjne przy parku prowadził ogrodnik Jan Orzechowski. Pierwotnie Ogród Publiczny Spacerowy podzielony był na dwie części: spacerową oraz widokową. Część spacerowa, znajdująca się między ulicami Łęczycką i Piątkowską, ukształtowana była na wzór francuskich ogrodów z klombami i szpalerami. W 1827 roku w części „francuskiej” wybudowano altanę z kopułą wspartą na kolumnach. Część widokowa parku, wzorowana na ogrodach angielskich, zajmowała powierzchnię od ulicy Piątkowskiej do stawu. Park obsadzono krzewami ozdobnymi i owocowymi oraz drzewami. Publiczny Ogród Spacerowy otoczony był barierami z bramami, które pomalowane były na tzw. kolor narodowy (biało-czerwony), a także na zielony i stalowy.

Park Miejski im. Tadeusza Kościuszki

Ogród Publiczny Spacerowy w Zgierzu powstał w 1826 roku. Prace regulacyjne przy parku prowadził ogrodnik Jan Orzechowski. Pierwotnie Ogród Publiczny Spacerowy podzielony był na dwie części: spacerową oraz widokową. Część spacerowa, znajdująca się między ulicami Łęczycką i Piątkowską, ukształtowana była na wzór francuskich ogrodów z klombami i szpalerami. W 1827 roku w części „francuskiej” wybudowano altanę z kopułą wspartą na kolumnach. Część widokowa parku, wzorowana na ogrodach angielskich, zajmowała powierzchnię od ulicy Piątkowskiej do stawu. Park obsadzono krzewami ozdobnymi i owocowymi oraz drzewami. Publiczny Ogród Spacerowy otoczony był barierami z bramami, które pomalowane były na tzw. “kolor narodowy” (biało-czerwony), a także na zielony i stalowy.

Urząd Stanu Cywilnego

Pałac rodziny Pniewskich. Ksawery Pniewski spowinowacony był z rodziną Zachertów. Jego ojciec Edward Pniewski poślubił Marię Zachert – córkę Jana Fryderyka Zacherta. Pałac budowano w latach 1903-1905. Ksawery Pniewski miał obok farbiarnię. Sytuowanie rezydencji mieszkalnej w pobliżu swoich fabryk było typowe dla bogatych fabrykantów początku XX wieku – tworzył się wówczas zespół przemysłowo-rezydencjonalny. Całe założenie otaczał park. Murowany pałac wzniesiono na planie prostokąta, który swoją formą nawiązuje do renesansowych włoskich budowli i klasycystycznych rozwiązań. Niestety nie zachowało się oryginalne wyposażenie pałacu. Urząd Stanu Cywilnego ma w pałacu swoją siedzibę od lat 70. XX wieku.

Kolegium Nauczycielskie

Na początku 1919 roku powołano w Zgierzu szkołę kształcącą nauczycieli szkół powszechnych pod nazwą Państwowe Seminarium Nauczycielskie Żeńskie. W 1922 roku rozpoczęto budowę gmachów szkolnych, internatu i domu dla nauczycieli według projektu łódzkiego architekta Adolfa Goldberga. Powstał kompleks budynków o charakterze architektury rezydencjonalnej, formą nawiązujący do założeń pałacowych epoki baroku. Funkcjonalne wnętrza o wysokim standardzie oferowały doskonałe warunki do nauki. Zespół budynków seminaryjnych wraz z przyległym parkiem i ogrodem owocowym był zaliczany do wzorcowych placówek edukacyjnych w odrodzonej Rzeczpospolitej. W 1920 roku podjęto działania związane z budową szkoły. Głównym projektantem był inż. architekt Adolf Goldberg. W dwa lata później położono fundamenty. Internat został oddany do użytku w 1925 r. Nauka w nowym gmachu seminarium rozpoczęła się w 1927 r. W części wschodniej budynku mieściło się Seminarium Nauczycielskie, a w zachodniej Szkoła Ćwiczeń. W 1929 szkole nadano imię Stefana Żeromskiego, a w 1936 odsłonięto pomnik pisarza, projektu Aleksandra Żurakowskiego.