NOC MUZEÓW 2023 | Muzeum Miasta Zgierza

DZIĘKUJEMY ŻE BYLIŚCIE Z NAMI!

DO ZOBACZENIA ZA ROK!

Stary Młyn

zrewitalizowana konstrukcja starego młyna motorowego. Ceglany budynek powstał niedługo po I wojnie światowej i funkcjonował aż do lat 90. XX wieku. To tu mieszkańcy zaopatrywali się w mąkę na chleb lub też przychodzili zmielić ziarno. Obecnie znajduje się tu siedziba Miejskiego Ośrodka Kultury. Wewnątrz budynku znaleźć można m.in.: specjalistyczne pracownie, galerię sztuki, przestrzeń gastronomiczną oraz wielofunkcyjną salę widowiskową.

Centrum Konserwacji Drewna

Dom powstał w 1865 roku dla mistrza stolarskiego Juliusza Berendta, według projektu budowniczego powiatu łęczyckiego – Jana Karola Mertschinga. Budynek odpowiada ogólnemu schematowi domów tkaczy z I połowy XIX w. Na tle domów drewnianych wcześniejszego okresu wyróżnia go umieszczenie sieni przelotowej poza osią symetrii, dekoracje snycerskie w stylu neorokokowym oraz nietypowe połączenia narożników ścian zewnętrznych. Budynek poddano rewitalizacji w latach 2009 – 2010. Pierwszym właścicielem placu przy dawnej ulicy Szczęśliwej 107 był sukiennik Jan Jensch. W 1826 roku złożył on deklarację na budowę domu, jednakże z bliżej nieznanych powodów budynek nie powstał. W 1865 roku deklarację na budowę złożył Gottlieb Hentchel. Odstąpił on jednak to prawo Juliuszowi Berendtowi. W trakcie procesu rewitalizacji, ze względu na bardzo zły stan techniczny, budynek został całkowicie rozebrany, a następnie złożony na nowo. Przy rekonstrukcji odwzorowano elementy zniszczone zachowując jednocześnie partie materiału, których stan techniczny był zadowalający. Jedynym elementem budynku, który poddano konserwacji bez rozbierania był komin.

Urząd Miasta Zgierz

W latach 1824 – 1827, w części rynku przylegającej do kościoła, wybudowano ratusz o formie typowej dla siedzib władz miejskich projektowanych przez Hilarego Szpilowskiego w województwie mazowieckim. W 1827 roku na wieży ratusza umieszczono zegar wykonany w Warszawie przez Gaspara Kruczkowskiego. Do budynku od strony zachodniej przylegały jatki piekarniczo-rzeźnicze. W 1846 r. rozpoczęto budowę nowego, piętrowego ratusza. Jedenastoosiowy budynek wybudowano za 11 311,82 rubli. Ratusz zamykał oś urbanistyczną ówczesnego Zgierza – ulicę Długą. Budynek ten dotrwał bez większych zmian do roku 1939. W czasie okupacji hitlerowskiej obiekt został pozbawiony historycznej, reprezentacyjnej formy. Dobudowano wówczas dwa skrzydła oraz zmieniono kształt dachów. Dobudowano też balkon pod zegarem i podtrzymujące go filary. Trzy dni po wejściu Armii Czerwonej ratusz spłonął, najprawdopodobniej wskutek podpalenia. Odbudowano go w 1948 roku, a w latach 60-tych XX w. dokonano kolejnej przebudowy. Nadaną wówczas formę architektoniczną ratusz ma do dziś.

Park Miejski im. Tadeusza Kościuszki

Ogród Publiczny Spacerowy w Zgierzu powstał w 1826 roku. Prace regulacyjne przy parku prowadził ogrodnik Jan Orzechowski. Pierwotnie Ogród Publiczny Spacerowy podzielony był na dwie części: spacerową oraz widokową. Część spacerowa, znajdująca się między ulicami Łęczycką i Piątkowską, ukształtowana była na wzór francuskich ogrodów z klombami i szpalerami. W 1827 roku w części „francuskiej” wybudowano altanę z kopułą wspartą na kolumnach. Część widokowa parku, wzorowana na ogrodach angielskich, zajmowała powierzchnię od ulicy Piątkowskiej do stawu. Park obsadzono krzewami ozdobnymi i owocowymi oraz drzewami. Publiczny Ogród Spacerowy otoczony był barierami z bramami, które pomalowane były na tzw. “kolor narodowy” (biało-czerwony), a także na zielony i stalowy.

Kolegium Nauczycielskie

Na początku 1919 roku powołano w Zgierzu szkołę kształcącą nauczycieli szkół powszechnych pod nazwą Państwowe Seminarium Nauczycielskie Żeńskie. W 1922 roku rozpoczęto budowę gmachów szkolnych, internatu i domu dla nauczycieli według projektu łódzkiego architekta Adolfa Goldberga. Powstał kompleks budynków o charakterze architektury rezydencjonalnej, formą nawiązujący do założeń pałacowych epoki baroku. Funkcjonalne wnętrza o wysokim standardzie oferowały doskonałe warunki do nauki. Zespół budynków seminaryjnych wraz z przyległym parkiem i ogrodem owocowym był zaliczany do wzorcowych placówek edukacyjnych w odrodzonej Rzeczpospolitej. W 1920 roku podjęto działania związane z budową szkoły. Głównym projektantem był inż. architekt Adolf Goldberg. W dwa lata później położono fundamenty. Internat został oddany do użytku w 1925 r. Nauka w nowym gmachu seminarium rozpoczęła się w 1927 r. W części wschodniej budynku mieściło się Seminarium Nauczycielskie, a w zachodniej Szkoła Ćwiczeń. W 1929 szkole nadano imię Stefana Żeromskiego, a w 1936 odsłonięto pomnik pisarza, projektu Aleksandra Żurakowskiego.